Όλα τα παιδιά του κόσμου είναι έτοιμα να παλέψουν, για να εξασφαλίσουν την αγάπη των γονιών τους και πιο ειδικά, για να τραβήξουν την προσοχή της μητέρας τους.
Ο συχνότερος λόγος, για τον οποίο τσακώνονται τα αδέλφια μεταξύ τους είναι για να επιβεβαιώσουν την προτίμηση της μητέρας τους. Όταν οι γονείς, και περισσότερο οι μητέρες δεν επεμβαίνουν στις φιλονικίες των παιδιών τους, χάνεται προφανώς το βασικό νόημα του τσακωμού. Τότε βλέπουμε τα παιδιά να αναγκάζονται –και να μαθαίνουν – να συνυπάρχουν ειρηνικά.
Ίσως μπορούμε να φέρουμε στο νου μας παραδείγματα αδελφών, που είχαν και έχουν πολύ καλές και στενές σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και αντίθετα παραδείγματα, που τα αδέλφια, μεγάλοι άνθρωποι πια, με αφορμή ασήμαντα γεγονότα ή και χωρίς αφορμή, ζουν χωρίς να έχουν επαφές μεταξύ τους. Μπορούμε να πούμε με αρκετή βεβαιότητα ότι η έχθρα μεταξύ ενήλικων αδελφών προέρχεται από αντιζηλίες της παιδικής ηλικίας, που δεν ξεπεράστηκαν ή δεν ξεκαθαρίστηκαν ποτέ.
Ο θυμωμένος και ανένδοτος ενήλικας είναι το παιδί, που πληγωνόταν, γιατί οι γονείς καμάρωναν τον αδελφό του, που ήταν πολύ καλός μαθητής, γιατί έκαναν τα χατίρια της αδελφής, επειδή ήταν ασθενική και ευαίσθητη, γιατί μάλωναν εκείνον επειδή ήταν πιο “άτακτος”. Ερμηνεύει, λοιπόν, τη συμπεριφορά του ενήλικου πια αδελφού ως συνέχεια μιας κατάστασης, που τον έκανε να μειονεκτεί και να υποφέρει.
Αν όμως ρωτούσαμε και τα “ευνοημένα” αδέλφια ίσως να μας έδιναν μια διαφορετική εκδοχή από αυτή, που φανταζόμαστε. Ίσως να μας έλεγαν ότι και εκείνοι ως παιδιά υπέφεραν και καταπιέζονταν. Ένα τέτοιο ξεκαθάρισμα θα μπορούσε να ξεδιαλύνει τη σχέση μεταξύ αδελφών και να βελτιώσει το κλίμα ανάμεσά τους.
Πότε να ανησυχήσουμε:
Όταν ο θυμός δεν ξεθυμαίνει γρήγορα και συνεχίζουν να φέρονται εχθρικά για πολλές ώρες μετά τον τσακωμό, όταν αρχίζουν να εκδηλώνουν έντονη επιθετικότητα την ώρα που λείπουμε ή χρησιμοποιούν άλλους ύπουλους τρόπους να «εκδικηθούν τον εχθρό».
Επίσης αν τα πειράγματά τους ξεπερνούν τα όρια, τα χτυπήματα στα παιχνίδια τους είναι επικίνδυνα ή οι προσβολές μεταξύ τους είναι πολύ βαριές. Σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να επιτρέψουμε τα παιδιά μας να μην ανέχονται το ένα την παρουσία του άλλου.
Τι καλό υπάρχει στην ιστορία:
Τα παιδιά μαθαίνουν την τέχνη της διαπραγμάτευσης, της διεκδίκησης και του τρόπου αντιμετώπισης συγκρούσεων, που θα τα συνοδεύουν για μια ζωή!
